ஈ-மெயிலில் வந்த உருக்கமான கதை

ஈ-மெயிலில் வந்த உருக்கமான கதை

மொழி பெயர்ப்பு மட்டுமே நமது... இனி மின்னஞ்சல்...

பெண்கள் மிக அருமையானவர்கள். அதே நேரத்தில் ஆண்களும் அவர்களுக்கு நிகராக அருமையானவர்களே. இந்த கதை சற்று பெரியதாக இருந்தாலும் படிக்க வேண்டுகிறேன். மேலும் இதை தாங்கள் அறிந்த அருமையான ஆண்களுக்கு அனுப்ப வேண்டுகிறேன். இனி கதை...
--------------------------------------------------

எங்களுடையது நிச்சயிக்கப்பட்ட திருமணம். பாரம்பரிய முறைப்படி நடந்தது. எங்கள் பெற்றோரே அனைத்தையும் முடிவு செய்தார்கள். எனது ஒரே விருப்பம் பெண் அவளும் வேலைக்கு செல்ல தயாராக இருக்க வேண்டும் என்பதே. எங்கள் புகைப்படங்கள் பரிமாறப்பட்டு ஜாதகங்கள் பரிமாறப்பட்டு பொருந்தி திருமணம் நிச்சயிக்கப்பட்டது. நாங்கள் தொலைபேசியில் அறிமுகமில்லாத இருவர் என்ன பேசுவார்களோ அது போல குறைந்த அளவே பேசினோம்.

அவள் பெங்களூரில் ஒரு கல்லூரியில் வேதியியல் விரிவுரையாளர். திரைப்படங்களை விட கெமிஸ்ட்ரி பாடங்களை பெரிதும் விரும்பக்கூடியவள். எங்களுக்கு நிச்சயதார்த்தம் நடக்கவில்லை. எனக்கு விடுமுறை கிடைக்காது என்பதால் விரைவிலேயே திருமணம் நிச்சயிக்கப்பட்டது. பத்தே நாள் விடுமுறை. அனைத்தும் வீட்டினரால் செய்யப்பட்டது. எனக்கு குறுகிய காலமே இருந்தது. கல்யாணம் ஆன இரண்டே நாட்களில் நாங்கள் இந்தியாவை விட்டு பறக்க வேண்டியிருந்தது. நாளை என்ற ஒன்றே இல்லாதது போல் அவள் அழுது கொண்டிருந்தாள். விமானத்தில் அவள் என்னிடம் எதுவும் பேசவில்லை.

ஒரு பாரம்பரியமான இந்தியப்பெண் இப்படித்தான் இருப்பாள் என்று அமைதியாக இருந்தேன்.
சீக்கிரம் இது சரியாகி விடும் என்று நம்பினேன். வீட்டிற்கு வந்த பிறகும் அவள் அதிகம் பேசவில்லை. மூலையில் அமர்ந்து தொலைக்காட்சியை வெரித்தபடி இருந்தாள். முதல் இரண்டு நாட்கள் எனக்கு குவிந்து இருந்த வேலைப்பளுவினால் அவளை சற்று கவனிக்க முடியவில்லை.

ஒரு வாரம் இப்படியே கடந்தது. ஒரு நாள் அமைதியாக அவளருகே அமர்ந்து என்ன பிரச்சனை என்று கேட்டேன்.

"என்னை ஏன் இங்க கொண்டு வந்தீங்க?"

"வாட் டூ யூ மீன். என்ன ஆச்சு".

"நான் வீட்டுக்கு போகணும்."

"இதுதான் நம்ப வீடு."

"இல்லை. நான் வீட்டுக்கு போகணும். என்னை திருப்பி அனுப்பிடுங்க."

"இங்க பாரு. எல்லோருக்கும் முதல் தடவை வீட்டை விட்டு வர்றப்ப அப்படித்தான் இருக்கும். எனக்கும் முதல்ல கஷ்டமாதான் இருந்தது. இது சகஜம்தான். தானா சரியாயிடும். நான் என் வேலையில கொஞ்சம் பிஸியா இருந்துட்டேன். சாரி. நாம இந்த வார கடைசியில வெளிய போகலாம். இங்க இருக்கற என்னோட நண்பர்களையெல்லாம் பார்ப்போம். எல்லாம் சரியாயிடும். என்ன."

"எனக்கு இந்த இடம் பிடிக்கல. என்னோட ஃபேமிலி, ஃபிரண்ட்ஸ், காலேஜ் எல்லாத்தையும் நான் மிஸ் பண்றேன். நான் வீட்டுக்கு போகணும்."

"ஒரு நிமிஷம் யோசிச்சி பாரு. நீ என்ன நினைச்சிருக்க. அப்ப நீ போயிட்டு திரும்ப வரவே போறதில்லையா?"

"ஆமா"

"இது பைத்தியக்காரத்தனமா இருக்கு".

"நீங்க அப்படி நினைச்சீங்கன்னா அப்படித்தான்".

"நான் கேட்கிறேன்னு தப்பா நினைச்சுக்காத. உன் வாழ்க்கையில வேற யாராச்சும் இருக்காங்களா?. பதில் சொல்ல விருப்பம் இருந்தா மட்டும் சொல்லலாம்"

"இல்லை. நான் வீட்டுக்கு போகணும். இப்ப நீங்க என்ன அனுப்பல 911 போட்டு போலீஸை கூப்பிடுவேன்."

"கொஞ்சம் அமைதி. யோசிச்சி பாரு. நம்ம அப்பா அம்மாவை நினைச்சு பாரு. நமக்கு கல்யாணம் ஆகி கொஞ்ச நாள் கூட ஆகலை. அதுக்குள்ள வீட்டுக்கு போகணும்னு சொல்ற.
கல்யாணம் ஆனா இங்கதான் வரணும்னு உனக்கு முன்னாடியே தெரியாதா. என்ன நினைச்சிருக்க. இப்ப நீ திரும்ப போனா நம்ம கல்யாணம் என்ன ஆகறது?"

"நான் உங்கள குறை சொல்லலை. பழி என் மேலயே இருக்கட்டும். இது என்னோட தப்பு. இவ்வளவு நாள் நான் எங்க வீட்டை விட்டு இருந்ததில்லை. நீங்க வேணும்னா இந்தியா வந்துடுங்க".

"எனக்கும் தான் அப்பா அம்மா இருக்காங்க. நீ கேக்கறது ரிடிகுலஸ்."

அவள் மனம் மாறுவதாய் தெரியவில்லை. நான் வீட்டினரை தொலைபேசினேன்.
எனது முடிவு என்று அவர்கள் சொல்லி விட்டார்கள். நான் அவளுக்கு விமானச்சீட்டு வாங்கி அடுத்த நாளே அவள் கைகளில் கொடுத்தேன். இரண்டு நாட்களில் அவள் கிளம்ப வேண்டியிருந்தது. எதுவும் அவளை சமாதானப்படுத்தவில்லை. குழந்தையைப் போல் அழுது கொண்டிருந்தாள். பிறகு என்னை விட்டு பறந்து சென்றாள். என் மனதை தொடுமளவு அவளுடைய அருகாமை இது வரை இருந்ததில்லை என்பதால் எனக்கு எதுவும் தெரியவில்லை என்றாலும் நான் தவறு செய்து விட்டதாக என் மனசாட்சி சொல்லிக் கொண்டிருந்தது. எனக்குள்ளே நான் இல்லையென்று மறுத்துக் கொண்டிருந்த போதும் குற்ற உணர்வில் குறுகிக் கிடந்தேன்.

அவளை தொலைபேசியில் அழைத்தேன். அதிகம் பேசவில்லை. தனது பெற்றோரை விட்டு தன்னால் வர இயலாது என்பதை அவள் மீண்டும் தெளிவாக்கினாள்.

அவளது பெற்றோர் என்னிடம் மிக வருந்தினார்கள். ஆனால் அவர்களும் எதுவும் செய்ய முடியாதவர்களாக இருந்தார்கள்.

எனக்கும் என் வாழ்வில் சில விருப்புகள் இருந்திருக்கின்றன. ஆனால் எவையும் ஆழமானவை அல்ல. நான் பள்ளியில் படிக்கும் போது என்னை மிகவும் கவர்ந்த ஒரு பெண்ணின் வீட்டு தொலைபேசி எண்ணை கஷ்டப்பட்டு கண்டுபிடித்திருக்கிறேன். பிறகு கல்லூரியில் எல்லோரையும் கவர்ந்த ஒரு பெண் என்னிடம் பேசியபோது மிகவே மகிழ்ந்திருக்கிறேன். பிறகு அமெரிக்க கல்லூரி காலத்தின் போது எனது நகரத்தை சேர்ந்த ஒரு பெண். அவளிடம் பேசும்போது வீட்டிலிருப்பதாய் உணர்வேன். அவர்கள் அனைவரையும் ஒரு கட்டத்தில் மறந்திருக்கிறேன். விலகியிருக்கிறேன். ஆனால் அவர்கள் வேறு. இவள் வேறு. இவள் என் மனைவி. இவளை விட்டு நான் எவ்வாறு விலக முடியும்.

நான் எனது வேலையை விடுவதென முடிவு செய்தேன். வீட்டிற்கு திரும்பினேன். நான் திரும்புகிறேன் என்பதை யாரும் அறிய மாட்டார்கள். நான் எனது வீட்டில் மூட்டை முடிச்சுகளை வீசியெறிந்து விட்டு முதல் வேளையாக அவளது கல்லூரிக்கு சென்றேன்.
வாயில் காவலன் விடாத காரணத்தால் வெளியே காத்திருந்தேன். அவளது வகுப்புகள் முடியட்டும் என்று.

தனியே வெளியே வந்தாள். தூக்க முடியாமல் ஒரு பையை தூக்கியபடி பேருந்து நிலையத்தை நோக்கி சென்றபடி.

நான் அவளை பின்தொடர்ந்து மெல்லிய குரலில் கேட்டேன் "உதவலாமா ?"

திரும்பியவள் என்னை பார்த்தாள். அவள் கண்கள் மலர்ந்தன. கட்டியணைக்கும் உரிமையில்லாமல் விலகியே நான் புன்னகைத்தபடி.

அவள் பார்வையில் பல நூறு கேள்விகள்.

"உனக்காகத்தான் உன்னுடைய நகரத்திற்கு வந்திருக்கிறேன். நீ எதையெல்லாம் இழக்க விரும்பவில்லை என்பதை எனக்கு காட்டுவாயா?"

ஒரு வாரம் பறந்தோடியது.

அனைத்து வசதிகளுடன் வீட்டில் ஒரு குழந்தையைப் போல் வளர்க்கப்பட்டிருந்தாள்.
அவள் ஏன் அப்படி நடந்து கொண்டாள் என்பது எனக்கு புரிய ஆரம்பித்தது.

காலை அவள் எழுந்திருப்பதற்காக அவளது காப்பி காத்திருந்தது.
அவள் அணிவதற்கான உடைகள் அழகாக தயாராய் வைக்கப்பட்டிருந்தது.

காலை உணவருந்தி கிளம்புவாள். பேருந்தில் ஒரு மணி நேர பயணம். சன்னலோர இருக்கையில் அமர்ந்து புத்தகம் படித்தபடி. பிறகு கல்லூரி. வகுப்புகள். பாடங்கள். மாலையில் அயர்ச்சியாக வீடு திரும்பல். மாலை பேருந்து பயணம் சில சமயம் நின்றபடி கூட தனது பையை தூக்க முடியாமல் தூக்கியபடி. மாலை வீடு திரும்பி ஏதாவது சாப்பிட்டு விட்டு தனது தோழியை பார்க்க கிளம்புவாள். சில நாள் வீட்டில் தொலைக்காட்சியில் பாடல்கள் கேட்டபடி இருப்பாள். தனது தந்தை வந்ததும் அவரோடு சேர்ந்து இரவு உணவு. பிறகு தாயால் தட்டிப் போடப்பட்ட படுக்கை.

வாரக் கடைசி நாட்களும் வித்தியாசமாக இல்லை. வெகு நேரம் கண்விழித்து பின் தூங்கி காலை தாமதமாக எழுந்து சாப்பிட்டு பிறகு தொலைபேசத்தொடங்குவாள். பிறகு மாலை கோவில் மற்றும் அவளது பாட்டு டியூசன். பிறகு இரவு நேர உணவு வெளியில். பின்னர் தாமதித்து வீடு திரும்பல். இதுதான் அவள் வாழ்க்கை முறை. அனைவரும் விரும்பக்கூடியது. மகிழ்வானது. தேவைகள் அதிகம் இல்லாதது.

எனவே நான் அவளது வாழ்க்கையில் ஒரு வில்லனாகத்தான் நுழைந்து இருக்கிறேன்.

நான் அவளை புரிந்து கொண்டதாக சொன்னேன். இதே நகரில் அவளது பெற்றோர்களை விட்டு வேறு ஒரு வீட்டில் இருக்கலாம் என்று தெரிவித்தேன். எனது பெற்றோரோடு இருக்கக் கூடாது என்று அவள் சொன்னதை ஒத்துக் கொண்டேன்.

நாங்கள் ஒரு சிறிய வீட்டிற்கு குடி பெயர்ந்தோம். அவள் எதையும் அறிந்தவளாயில்லை. அனைத்தும் அவளுக்கு சொல்லித் தர வேண்டியிருந்தது. கற்றுக் கொள்ள துவங்கினாள்.
அவளது பொறுப்புகளையும் எனது நிலையையும் அவளுக்கு புரியவைக்க வேண்டி இருந்தது. காலை எழுந்ததும் அவளுக்கு காப்பி தர வேண்டியிருந்தது. சில விதிகளை அவளே ஏற்படுத்தினாள். பிறகு அவற்றை அவளே முறித்தாள்.

என்னைப் பற்றி அவள் அதிகம் அக்கறை கொள்ளவில்லை. சில நேரம் சொல்லாமல் கொள்ளாமல் பெற்றோரிடம் சென்று விடுவாள். பிறகு நான் சென்று அழைத்து வர வேண்டியிருக்கும். மெல்ல மெல்ல அவள் திருமண வாழ்வை புரிந்து கொள்ள துவங்கினாள். எனக்கு முன்னெழுந்தாள். சமையலுக்கு முயற்சித்தாள். மெல்ல திரைப்படங்களுக்கு வர, எனது நண்பர்களை சந்திக்க, அவளது கல்லூரிக்கு என்னை அழைக்க, அவளுக்கு நான் சேலையுடுத்தி விட, என்னுடன் நடனமிட, எனக்கு கெமிஸ்ட்ரி சொல்லி தர, அவளது விருப்புகளை பகிர, என்னுடன் கிரிக்கட் விளையாட, என்னை சமயங்களில் அழ விட. வாழ்க்கை மகிழ்ச்சியானது. அவளும் மாறலானாள். ஒரு நாள் அவள் மன்னிப்பு கேட்க.. அது தேவையற்றது என்று நான் சொல்ல.. மெல்லவே அவள் நான் விரும்பும் மனைவியாய் மாறி அமைந்தாள்.

இன்று எங்கள் வாழ்வில் மகிழ்ச்சியும் நிறைவும். இப்போதும் சிலநேரம் குழந்தையாய் அடம் பிடிப்பாள் ஆனால் உரிமையோடு. சில சமயம் அவள் போலீசை கூப்பிட இருந்த தருணங்களை நினைவு கூர்ந்து சிரிப்போம்.

நான் மட்டும் எனது வேலையை விட்டு திரும்பாது இருந்தால் எத்துணை மகிழ்ச்சியான வாழ்க்கையை இழந்திருப்பேன்.

வாழ்க்கை எப்போதும் இது போன்ற கஷ்டங்களை கொண்டதே.

ஒன்று நாம் அதை மாற்ற முயல வேண்டும். அல்லது நாமே மாறி விட வேண்டும்.